Inde igitur, inquit, ordiendum est. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Et quidem, inquit, vehementer errat; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Hic ambiguo ludimur. Duo Reges: constructio interrete. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.
At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?
Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.
Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Primum
divisit ineleganter; Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant? Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Bork Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Ne discipulum abducam, times. Quis Aristidem non mortuum diligit? Sed fortuna fortis; Bork Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.
In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.
Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Inde igitur, inquit, ordiendum est.
Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Cur id non ita fit?
Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Negare non possum. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Ad eos igitur converte te, quaeso. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Atque haec coniunctio
confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?
English