Sit sane ista voluptas. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Sed quod proximum fuit non vidit. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Sit enim idem caecus, debilis. Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Duo Reges: constructio interrete. An hoc usque quaque, aliter in vita? An potest cupiditas finiri? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Cur deinde Metrodori liberos commendas? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me

defenditur;

Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando; Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Haec igitur Epicuri non probo, inquam.

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Quorum altera prosunt, nocent altera. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Suo genere perveniant ad extremum; Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Ita prorsus, inquam;

Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Respondeat totidem verbis. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes.

Bork Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Urgent tamen et nihil remittunt. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Non risu potius quam oratione

eiciendum? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Sed fortuna fortis; Si enim ad populum me vocas, eum. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Tubulo putas dicere? Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.