Sed residamus, inquit, si placet. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat;

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Quae cum essent dicta, discessimus. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quae ista amicitia est?

Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Scisse enim te quis coarguere possit? Quid vero? Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor;

Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Quae cum essent dicta, discessimus. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Quae duo sunt, unum facit.

Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Bork Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quod cum dixissent, ille contra. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Omnis enim est natura diligens sui.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Duo Reges: constructio interrete. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Cave putes quicquam esse verius. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Hic ego:

Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Quid vero? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit;