Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Suo genere perveniant ad extremum; Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.

Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Nam quid possumus facere melius? Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Duo enim genera quae erant, fecit tria. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Certe non potest. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quonam modo? Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Hos contra singulos dici est melius. Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane, quaeso, inquit, Charmide noster;

Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quibus ego vehementer assentior. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Tu quidem reddes; An tu me de L. Recte dicis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Duo Reges: constructio interrete. Nisi enim id faceret, cur Plato Aegyptum peragravit, ut a sacerdotibus barbaris numeros et caelestia acciperet?

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Si longus, levis dictata sunt.

Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.

Minime vero, inquit ille, consentit. Si longus, levis dictata sunt. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Bork

An hoc usque quaque, aliter in vita? Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.

In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Idemne, quod iucunde? Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Bork