Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Et nemo nimium beatus est; Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Eam stabilem appellas. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quare ad ea primum, si videtur; Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Duo Reges: constructio interrete. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. An potest cupiditas finiri? Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.

Quod equidem non reprehendo; Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Praeclare hoc quidem.

Quis Aristidem non mortuum diligit? Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. In qua quid est boni praeter summam voluptatem,

et eam sempiternam? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Graece donan, Latine voluptatem vocant. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Ratio quidem vestra sic cogit. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Bork Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Bork Illa tamen simplicia, vestra versuta. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.