Id mihi magnum videtur. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.
Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Nos vero, inquit ille; Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?
Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quaerimus enim finem bonorum. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.
Tenent mordicus. A mene tu? Prioris generis est docilitas, memoria; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Beatus sibi videtur esse moriens.
Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es.
Pauca mutat vel plura sane; Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. De quibus cupio scire quid sentias.
Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;
Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Perge porro; Haec dicuntur inconstantissime. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.
Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur
quasi concessis; De vacuitate doloris eadem sententia erit.
Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Sed mehercule pergrata mihi oratio tua.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Sed tamen intellego quid velit. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Duo Reges: constructio interrete.
Spanish