Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Tanta vis admonitionis inest in locis; Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Videsne quam sit magna dissensio? Duo Reges: constructio interrete. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Bork Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Cur, nisi quod turpis oratio est?

A mene tu? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam

deserit. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Satis est ad hoc responsum.

Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Age, inquies, ista parva sunt. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Sint ista Graecorum; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho;

Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Suo enim quisque studio maxime ducitur. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Pauca mutat vel plura sane; Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Pauca mutat vel plura sane;

Proclivi currit oratio. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Uterque enim

summo bono fruitur, id est voluptate. At iam decimum annum in spelunca iacet. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur.