Quae cum essent dicta, discessimus. Sed nimis multa. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.

Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Non laboro, inquit, de nomine. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Bork Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Nulla erit controversia. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.

Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Nos commodius agimus. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Sed ad illum redeo. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sed ego in hoc resisto; Bork Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Bork

Qualis ista

philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quae cum essent dicta, discessimus. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Nihil enim hoc differt. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Ratio quidem vestra sic cogit. Hoc non est positum in nostra actione.

At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Omnia peccata paria dicitis. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Duo Reges: constructio interrete. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Nihil enim iam habes,

quod ad corpus referas;

Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Negare non possum. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quid nunc honeste dicit? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Ratio quidem vestra sic cogit. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.