Gerendus est mos, modo recte sentiat. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Age, inquies, ista parva sunt. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?
Ita nemo beato beatior. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Tenent mordicus. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Suo genere perveniant ad extremum; Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?
Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?
Cui Tubuli nomen odio non est? Res enim concurrent contrariae. Si enim ad populum me vocas, eum. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Quippe: habes enim a rhetoribus; Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.
Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Non risu potius quam oratione eiciendum? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse,
parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Id mihi magnum videtur.
Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Utram tandem linguam nescio? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Duo Reges: constructio interrete. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?
Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Ut pulsi recurrant? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.
Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.
Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Dici enim nihil potest verius. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.
Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.
Spanish