Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Quid iudicant sensus? Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.

Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Zenonis est, inquam, hoc Stoici. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Duo Reges: constructio interrete.

Zenonem roges; Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Tanta vis admonitionis inest in locis; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sed videbimus. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Nobis aliter videtur, recte secusne, postea;

Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. At iam decimum annum in spelunca iacet. Neutrum vero, inquit ille. Prioris generis est docilitas, memoria; At ille pellit, qui

permulcet sensum voluptate.

Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Quare attende, quaeso. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Sed tamen intellego quid velit.

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Bork Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus?

Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Poterat autem inpune; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quis istud possit, inquit, negare? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse

debilitari dolore, frangi, succumbere.