Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.

Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; De illis, cum volemus. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.

Nemo igitur esse beatus potest. Verum hoc idem saepe faciamus. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Ubi ut eam caperet aut quando? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Duo Reges: constructio interrete. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Itaque his sapiens semper vacabit. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui

legerint.

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Bork At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.

At iam decimum annum in spelunca iacet. Pollicetur certe. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur;

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.

At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Nemo igitur esse beatus potest.