Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.
Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quod si ita est, sequitur id ipsum, quod te velle video, omnes semper beatos esse sapientes. Hoc non est positum in nostra actione. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.
Nam quid possumus facere melius? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Istic sum, inquit. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.
Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Certe non potest. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Tanta vis admonitionis inest in locis;
A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Idemne, quod iucunde? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur
adipiscing elit. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Duo Reges: constructio interrete. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Quare ad ea primum, si videtur; Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit.
Sed nunc, quod agimus; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Recte, inquit, intellegis. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quis est tam dissimile homini. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quae duo sunt, unum facit.
Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Nescio quo modo praetervolavit oratio. Et quidem, inquit, vehementer errat;
Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.
Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Quare ad ea primum, si videtur; Traditur,
inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Nam quid possumus facere melius? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Si id dicis, vicimus. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.
Spanish