Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Sed quae tandem ista ratio est? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit.
Te autem hortamur omnes, currentem quidem, ut spero, ut eos, quos novisse vis, imitari etiam velis. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Laboro autem non sine causa; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria?
Quo modo? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Istic sum, inquit. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Cur, nisi quod turpis oratio est?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Poterat autem inpune;
Duo Reges: constructio interrete. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Ita
redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Illi enim inter se dissentiunt.
Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sedulo, inquam, faciam. Memini vero, inquam; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.
At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Quorum altera prosunt, nocent altera. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Ita prorsus, inquam;
Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.
Sed ille, ut dixi, vitiose. Quid est enim aliud esse versutum?
Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Non est igitur summum malum dolor. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.
Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Mihi enim satis est, ipsis non satis.
Spanish