Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.
Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.
Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Idemne, quod iucunde?
Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.
Cur post Tarentum ad Archytam? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Si enim ad populum me vocas, eum.
Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva
sint, nos quoque concedimus; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Sed plane dicit quod intellegit. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quid censes in Latino fore?
Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quis est tam dissimile homini. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Tum mihi Piso: Quid ergo? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Duo Reges: constructio interrete.
Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Non semper, inquam; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt
omnia. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.
Spanish