Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Maximus dolor, inquit, brevis est. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit;
Et quod est munus, quod opus sapientiae? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?
An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.
Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Tum mihi Piso: Quid ergo? Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.
Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Hic nihil fuit, quod quaereremus.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Paria sunt igitur. Sed nimis multa. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Duo Reges: constructio interrete. Quod autem satis est, eo quicquid accessit,
nimium est; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit?
Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Minime vero istorum quidem, inquit. Sed potestne rerum maior esse dissensio? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Mihi enim satis est, ipsis non satis.
Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Restatis igitur vos; Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.
Aliter autem vobis placet. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Quis Aristidem non mortuum diligit?
Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio.
Spanish