Venit ad extremum; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. At iam decimum annum in spelunca iacet. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;
Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim.
Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Addo etiam illud, multa iam mihi dare signa puerum et pudoris et ingenii, sed aetatem vides. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quid est igitur, inquit, quod requiras?
Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Non igitur bene. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quid sequatur, quid repugnet, vident.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix
ferendum putabit? Duo Reges: constructio interrete. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Bork In schola desinis.
Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.
Sed ille, ut dixi, vitiose. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
Ita credo. Nam quid possumus facere melius? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Tria genera bonorum; Quid, quod res alia tota est? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.
Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Sed haec omittamus; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere?
An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Et
hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Illud non continuo, ut aeque incontentae.
Spanish