Quo igitur, inquit, modo? Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Quippe: habes enim a rhetoribus; Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Duo Reges: constructio interrete. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Sed residamus, inquit, si placet.
Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;
Videsne quam sit magna dissensio? Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.
Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.
Inde igitur, inquit, ordiendum est. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Rationis enim perfectio est virtus;
Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;
Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quis istum dolorem timet? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.
Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Maximus dolor, inquit, brevis est. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti.
Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Conferam
tecum, quam cuique verso rem subicias; In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria?
O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Quod non subducta utilitatis ratione effici solet, sed ipsum a se oritur et sua sponte nascitur. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.
Spanish