Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Ratio quidem vestra sic cogit. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Duo Reges: constructio interrete. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint.
Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Num quid tale Democritus? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Age sane, inquam. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Studet enim meus is audire Cicero quaenam sit istius veteris, quam commemoras, Academiae de finibus bonorum Peripateticorumque sententia. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Urgent tamen et nihil remittunt. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Perge porro; At iam decimum annum in spelunca iacet.
Ut id aliis narrare gestiant? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Frater et T. Quorum altera prosunt, nocent altera.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quare attende, quaeso.
Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Ex ea
difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Bork
Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?
Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quibus ego vehementer assentior. Id enim natura desiderat. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;
Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quaerimus enim finem bonorum. Quis istud possit, inquit, negare? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.
Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.
Quod quidem iam fit etiam in Academia. Peccata paria. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?
Spanish