Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Hic ambiguo ludimur.
Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Hos contra singulos dici est melius. Nos vero, inquit ille; An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Duo Reges: constructio interrete. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Dat enim intervalla et relaxat. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur?
Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius.
Istic sum, inquit. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda
est.
Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Sed nimis multa. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem.
Sed fortuna fortis; Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Ea possunt paria non esse. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.
Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Et quod est munus, quod opus sapientiae?
Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Cur post Tarentum ad Archytam? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.
Spanish