Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.

Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Sed ego in hoc resisto; Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Sed quae tandem ista ratio est? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Esse enim, nisi eris, non potes. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina.

Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Sit enim idem caecus, debilis. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba

redeamus. Recte, inquit, intellegis. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Memini me adesse P. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quibus ego vehementer assentior.

Satis est ad hoc responsum. Duo Reges: constructio interrete. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Haec dicuntur inconstantissime. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit;

Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.